Hayatın ve sahip olduklarının kıymetini bilmek için tavsiye edilen bir metod vardı içinde ... deniyordu ki;
"Bazen kendinizi çok kötü hissettiğinizde, hayatın sizin için çekilmez hale geldiğini düşündüğünüzde kendinize 10 dakika ayırın ve kendi cenaze töreninizi düşünün" ...
Ama "kendi ölümümüzü ve cenazemizi" Düşünmemiz tavsiye ediliyordu ...
Tüylerim diken diken oldu
Ama önyargı düşmanı biri olarak okumaya devam ettim ... Diyordu ki; "Bunları düşündüğünüzde dünyadaki yerinizi, dünyayı terk ettiğinizde oluşacak boşluğu, sevdikleriniz ve sizi sevenler için öneminizi anlayacaksınız ...
Özellikle insanların sizin için neler söyleyeceklerini, onlar için ne ifade ettiğinizi hissetmeye çalışın ... "
O andan geriye dönme şansınız olmadığını, hayat denen kredinizin bittiğini ve onlara yanıt verme şansınızın olmadığını düşünün ... Tekrar sarılma, bir kez daha öpme ihtimalinizin olmayacağını hissedin ... Dünyadaki küslüklərin, ayrılıkların, kavgaların yanında bu acının ve geri dönülməzliyin korkunç çaresizliğini yaşayın ...
Bırakın canınız incinsin, bırakın alevler içinde qovrulsun tüm ruhunuz ... Orada, o törende düşünün kendinizi ... Seyr edin şu an çevrenizde olanların yüz ifadelerini ... akıllarından ve kalplerinden geçen cümleleri hayal edin ... **************
Kitaba devam etmeden kenara attım ve gözlerimi kapatıp aynen düşünmeye başladım ...
Eşimi, oğlumu, annemi, babamı, kardeşlerimi ve diğer tüm çevremi oturtdum tek tek kendi cenaze mərasimimdəki yerlerine ...
Bir bir yerleştirdim tabutumun çevresine hepsini ... Hayatımda çok nadiren bu kadar canım incinmişdi ...
Görürdüm "ataaaa ..." diye ağlayan oğlumu ...
Eşim kucağında "ağlayan əmanətimlə" ayakta durmaya çalışıyordu ...
Annem, ciğerinden bir parça canlı canlı koparılmış gibi hem içine hem dışına axıdırdı gözyaşlarını ...
Kardeşlerim, akrabalarım "çok erken gitti, doya bilmedi oğluna .." diyordu acıyan ses tonlarıyla ...
Ve dostlarım ... Onlar da şaşkın idi ... Bazısı "daha dün birlikteydik, nasıl olur .." diyordu ...
Bunları seyredip onlara "hayır ölmedim, buradayım .." demek istedim hayal olduğunu unutup ...
Sonra anladım yazarın ne demek istediğini daha devamını okumadan kitabın ... *************
Önemini anlamak önemli bir kavramdır ... Belki de hiç aklımıza gelmeyen ve gelmeyecek bir anlamanı göstermek istemişti yazar ... Kitabı okumaya ne gücüm kalmıştı, ne de isteğim ...
Elmalı gereken dersi ve mesajı almıştım ... Şimdi ne kitabın adını ne de yazarını hatırlamıyorum ...
Yakınlarım bıraktığım izleri, yaşananları ve yaşanabilir bilmeyenleri elden geçirerek ben danışdıracaqdım hayalimde ...
Içlerini okuyacaktım, senaryo bana ait olarak ...
Yaşarken neler yazmıştım, ölümümle neler oxuyacaqdım ...
Yazarın amacı "Yaşamanın ve hala nefes alıyor olmanın kıymetini göstermekti ..." Benim de öyle ...
Sözü çok uzattım biliyorum ... Ama hayat dediğimiz çözümü 2 satırla özetlenebilecek kadar girintili ve çıkıntılıdır ...
Ben o gün kurduğum o hayalle, canımın tüm yanmasına rağmen YENİDEN doğdum ...
Bilgisayar diliyle "format attım hayatıma" ...
Sahip olduklarımın farkettim ve hala nefes alıyor olduğum için şükür ettim ...
Gözlerimi açtığım anda o kötü ve acı sahne bitmiş, oyun perdesi inmişti ...
Peki ya hayal değil de, gerçek olsaydı ve perde bir daha açılmamak üzere bağlansaydı ...
Bu da final. Bu yazıyı buraya kadar okumanız değer bence ...
Belki kötü oldunuz ama devamını getirirseniz buna değer bence ...
Ben bu akşam melankoliyim ve biraz abartmış olabilirim ...
Bence bu yazıyı sadece okuyarak bırakmayın ...
HEMEN bu yazıda ALDIKLARINIZI DÜŞÜNÜN VE HAYATINIZI gözden geçirin ...
Ölümün kime ve ne zaman geleceğini Yüce Allah'tan başka bilen yoktur. İşte bu yüzden hazır yaşarken ve nefes alırken yapabileceklerinizi yapın, ertelemeyin ...
Bilerek - bilmeyerek kırdığınız kalpleri tamir edin ...
Sizi sevenlere ve sevdiklerinize daha fazla zaman ayırın ...
Ve en önemlisi;
SAHİP OLDUĞUNUZ HER ŞEY İÇİN, TEKRAR -Tekrar şükredin yüceler yücesi yaradana ...
0 yorum:
Yorum Gönder